Nuwara Eliya & Ella

De reis naar Ella beloofd een mooie rit met de taxi te worden om vervolgens met de trein de mooiste treinroute te rijden. Om 09.00uur worden we opgehaald door onze taxichauffeur. Als zijn naam Pedro zou zijn zou ik het erbij hebben gezet maar net als de plaatsnamen zijn de namen van de mensen hier bijna niet uit te spreken. Dus we houden het even op Pedro. Hij heeft een oude maar prima auto dus via de kronkelige weg rijden we Kandy uit. Wederom gekkenhuis hier met het verkeer want iedereen haalt iedereen in op hetzelfde moment. Soms rijden er zelfs 3 bussen naast elkaar en iedereen blijft maar lachen naar elkaar.
Als we Kandy uit zijn wordt de omgeving steeds mooier, we rijden langs watervallen, langs kilometers lange theeplantages, zo groen hebben we de natuur nog nooit gezien. Tussendoor stoppen we een paar keer voor wat fotomomentjes en bij 1 theeplantage kan ik zelfs even de planten in om te kijken wat de vrouwen van hier elke dag moeten doen. Het zijn namelijk alleen vrouwen die de theeblaadjes plukken. Daar komt geen man aan te pas. De vrouwen staan dag in dag uit theeblaadjes te plukken in de hete zon met temperaturen boven de 30 graden. Het zijn enorme thee velden. Als ze klaar zijn kunnen ze weer helemaal van voren af aan beginnen want de blaadjes hebben maar een paar weken nodig om weer aan te groeien. Het einde is dus nooit in zicht. Ondertussen komt er een man met een aapje aan die vraagt of we het aapje willen zien. We negeren hem en praten wat met onze chauffeur die van alles over de plantage verteld. We hebben dus niet in de gaten dat de man van de aap ondertussen zijn Cobra slang uit zijn tasje heeft gehaald...snel maar even naar de overkant. We stoppen later bij een thee fabriek. De fabriek waar de theeblaadjes van Lipton vandaan komen. Deze fabriek is opgericht in 1817 en er is nog maar weinig veranderd met toen. We krijgen een rondleiding en er wordt ons verteld hoe de thee van blaadjes naar thee in zakjes gemaakt wordt. Leuk om te zien en horen als je zelf ook regelmatig een bakje thee drinkt. Na 3 uur rijden komen we in Nuwara Eliya aan. Omdat onze trein pas om 16u vertrekt stoppen we even bij het meer om wat te eten. Het is een beetje een geïmproviseerde picknick, want we hebben niet zoals thuis ons koelboxje, hammetje, kaasje, Spaans stokbroodje. Het moet even op zijn Sri Lankees. We hebben van die zachte kaasjes gekocht met zoete broodjes. Hapje brood hapje kaas en dan heb je in je mond een broodje kaas. De mensen hier zijn heel erg vriendelijk maar ook erg nieuwsgierig. Dus iedereen die voorbij komt zegt vriendelijk hallo en loopt door om vervolgens terug te lopen en te vragen waar we vandaan komen. We lijken wel een attractie :).
Als het begint te regenen lopen we terug naar de taxi en vragen we of hij ons maar gewoon naar Nanu Oya wil brengen zodat we op het treinstation kunnen wachten. Een half uurtje later komen we in Nanu Oya aan. Het moet een groot station zijn omdat alle treinen hier voorbij komen, maar je kunt het vergelijken met het treinstation van een klein dorp in Nederland en dan van 200 jaar terug. Ze hebben hier wc's voor locals en voor toeristen. We konden dus niet testen of de wc's van de locals of de toeristen er slechter aan toe waren. Ik heb al veel buitenlandse wc ervaringen, maar van deze ging ik bijna over mijn nek. Ik ben snel de wc uitgevlucht met mijn broek nog op mijn knieën, maar die stank was echt niet te houden.
Op het perron komen we een Duits stel tegen, Nils en Anna uit Hamburg. We hebben met hun ook al in de trein van Colombo naar Kandy gezeten. Zij gaan ook naar Ella. Zij hebben de trein van 15u. Als zij vertrekken moeten wij nog 1,5 uur wachten omdat onze trein een half uur te laat aankomt.
Wij hebben duurdere tickets gekocht omdat Hoite graag in de openview coupe wil zitten. Als onze trein komt en we de coupe in lopen wil ik weer hard de trein uitlopen. Deze coupe is al honderd jaar oud en in die honderd jaar nooit gerenoveerd of schoongemaakt. Je wordt al vies als je er alleen maar naar kijkt. De bekleding van de stoelen is overal gescheurd en zwart van hoofdvet van al die jaren. Gelukkig ben ik altijd voorbereid en leg ik mijn speciale vieze stoelen sarong over de bekleding en ga op mijn schone sarong zitten. Dit is ook de coupe waar alleen maar lokale mensen in zitten, dus we worden door iedereen begroet en bestudeerd. Ze komen zelfs naast ons zitten om praatjes te maken. Het eerste stuk van de reis is inderdaad prachtig. Zo ontzettend groen en bergachtig dit hebben we nog nooit gezien. Na een half uur rijden we veel door tunnels. In elke tunnel beginnen de lokale mensen naar de andere coupes te roepen voor de echo's. Tegen de tijd dat we bijna in Ella aankomen begint het hard te regenen. Aangekomen in Ella stappen we uit op een heel donker station. Er staan geen taxi's of tuktuks dus dat wordt in de regen op zoek naar onze accommodatie. Nou dat hebben we geweten. We lopen samen met een Nederlands stel Annicka en Jos het centrum in. Er is geen weg alleen zand wat nu dus nat is en vol kuilen. Tegen de tijd dat we doorweekt zijn moeten wij rechtdoor en zij links af. We lopen een bruggetje over en zien dan een bord van onze accommodatie die ons naar beneden wijst. We moeten met onze backpacks in de stromende regen de jungle in over een bijna onbegaanbaar pad in het donker. Maar het bord zegt dat we die kant op moeten. We lopen en klimmen stappen van rotsblokken af en over bruggetjes. Het is doodstil en het enige wat je hoort zijn de druppels die op de bladeren vallen. Uiteindelijk zien we een bord Welcome, dat moet het zijn. We komen drijfnat aan bij een huis waar wat Duitse mensen op het terras zitten, dus we vragen of dit Raveena is en de Duitsers zeggen nauwelijks iets maar ontkennen dat dit Raveena is. Dan komt er een klein vrouwtje naar buiten die vraagt of we Sandra zijn, dus we zitten wel goed!! We zijn er pffff. De kamer die we krijgen is een zware teleurstelling, het bed is een bed zonder matras, tenminste zo voelt het. Het stinkt naar vocht, het is klein en je hoort iedereen op het terras, terwijl we er zelf geen hebben. Foutje van Booking.com maar nu niks aan te doen, want er zijn geen andere kamers meer. We willen zsm weer weg. We kunnen bij de accommodatie alleen Curry eten dus we kiezen ervoor om in het dorp te gaan kijken. We zouden eventueel iets met Nils en Anna gaan eten maar die kunnen niet weg vanwege de weg condities. Onze accommodatie belt een tuktuk en wij kunnen gelukkig met veel moeite via een hele lange omweg wel in het centrum komen. We eten heerlijk in café Chill en als we klaar zijn schuiven Annicka en Jos aan. Onverwachts hebben we een erg gezellige avond en als we weer terug naar onze kamer gaan is het gestopt met regenen, dus we kiezen ervoor om via de jungle terug te lopen. Dat was uiteindelijk korter en veiliger dan met de tuktuk.
De volgende dag gaan we de Adams Peak lopen/klimmen. Jaja hiken heet dat, iets waar Hoite en ik geen fan van zijn, maar wat we toch echt willen doen. Boven aangekomen hebben we een prachtig uitzicht ook op de Ellas rock die nog hoger is. Het was redelijk bewolkt dus helaas heb ik niet in de gaten dat ik enorm aan het verbranden ben, daar kwam ik pijnlijk genoeg s avonds pas achter. S avonds eten we weer in Café Chill en nu samen met Anna en Nils, wederom een erg gezellige avond. De volgende dag moeten we alle vier door naar Tangalle dus we besluiten een taxi met zijn vieren te nemen, zodat we de kosten kunnen delen. De twee Nederlanders gaan de volgende dag met de lokale bus verder. Wij lopen via het jungle paadje weer terug, overdag hebben we gezien dat deze route best gevaarlijk is in het donker want de paadjes zijn smal en de afgronden diep, dus gelukkig hebben we elke keer geluk gehad dat we niet zijn uitgegleden. Lekker slapen op de houden plank en morgen fijn richting het strand.