Cataratas Iguazu en Argentina

Bon dia!

Zaterdag 14 januari gaan we dan eindelijk de watervallen van Iguazu bekijken. Vandaag gaan we naar de Argentijnse kant. De Argentijnse kant is namelijk de kant waar je de grootste afstanden moet afleggen om de watervallen te kunnen zien. Je hebt dus minimaal 6 uur nodig en dit is de enige dag dat we de hele dag hebben.

’s Ochtends om 9u staat onze taxi klaar. De taxichauffeur brengt ons eerst naar het drielandenpunt. Een punt waar je in 1 land staat (in ons geval Brazilië) en vanaf diezelfde plek ook Argentinië en Paraguay kunt zien. De 3 landen grenzen allemaal aan de rivier Parana. Elk land heeft een toren neergezet en deze in de kleuren van hun vlag geschilderd. Grappig om te zien.

Daarna rijden we door naar de grens van Brazilië en Argentinië. Er hangen enorme donkere wolken boven ons, dus we bereiden ons voor op een natte dag. Toch komt Hoite met het fantastische idee om zonnebrand op te smeren, want je weet maar nooit. Zeer sceptisch doe ik dat dan maar, want ik heb toch eigenlijk nooit zonnebrand nodig ;)

De grensovergang is de makkelijkste overgang, die we tot nu toe hebben meegemaakt (met uitzondering van Europa uiteraard). Je kunt gewoon in de auto blijven zitten, je geeft je paspoort af bij het loket, stempeltje erin en je hebt Brazilië alweer verlaten. Om Argentinië in te komen hetzelfde. Binnen 5 minuten zijn we het ene land uit en het andere land in. Als we aankomen bij de ingang van het Nationale park spreken we een tijd af met de taxichauffeur, dat hij ons weer op komt halen. Grappig is wel, dat je op een paar kilometer afstand zit en dat je dan toch een uur tijdverschil hebt.

Omdat de Garganta del Diablo de meest bekende waterval is willen we als eerste daarheen. Dan weten we zeker dat we die gezien hebben. Eerst stappen we het informatieburo binnen voor een kaart van de watervallen. Daar raak ik in gesprek met 1 van de medewerkers, die vind het natuurlijk interessant een Nederlandse. Dan kan er namelijk over Maxima gesproken worden ;). Hij vraagt zich af wat er toch gebeurd is in Nederland, want er stond in de Argentijnse krant, dat Bea met een hoofddoekje had gelopen en dat de Nederlandse hier heel erg boos over waren. Dus ja, dat is wereldnieuws haha.

Vervolgens gaan we met een boemeltreintje richting La Garganta del Diablo (The Devils Throat). Bij de eerste halte moeten we uitstappen en wachten op het volgende treintje. Er staat een enorme rij voor ons, dus we vrezen al dat we nog een half uur moeten wachten op de volgende trein. Gelukkig hebben we enorme mazzel en is de trein vol met ons als allerlaatste passagiers. Aangekomen bij de route naar La Garganta is het nog een heel stuk lopen over een smalle houten brug, die over de rivier Iguazo loopt. En dan zien we het water...ongelooflijk wat een hoeveelheid!!! En dan zeggen ze, dat er weinig water in de rivier is. Het is fantastisch wat je hier ziet...en nee goed uit te leggen is het niet, je moet het echt zien. Maar om het goed te maken zal ik jullie een tipje van de sluier laten zien en straks wat fotootjes toevoegen, zodat jullie een idee krijgen hoe waanzinnig het is hier. Er zijn alleen 2 kleine minpuntjes: 1. De lucht boven de waterval is zwart of grijs en 2. Wat een mensen om ons heen, we zijn zeker niet de enigen, die van dit uitzicht wilden genieten hmmm. Maar dat mag nog steeds de pret niet drukken, want prachtig is het.

Na La Garganta gaan we terug naar het treinstation om vanuit daar een andere route te pakken. Tijd om alles te zien hebben we helaas niet, dus we moeten kiezen. We kiezen voor de korte route, omdat dit de route is, waar je het meeste water ziet. De andere route is een erg lange wandelroute met heel veel trappen en uiteindelijk een boottochtje naar een eilandje waar een enorme rij voor staat. Omdat we niet zeker weten of we dat qua tijd gaan redden, kiezen we dus voor de korte route. Ook hier zijn de watervallen weer ontzettend indrukwekkend al hoewel La Garganta toch wel het spectaculairste is. Maar deze watervallen hebben wel iets anders heel speciaals...de zon begon te schijnen en op dat moment zagen we ook dat ik ontzettend verbrand was :) haha die Hoite met zijn goede ideeën om ons in te smeren. Gelukkig heb ik naar hem geluisterd, want anders was ik nog roder dan rood geweest.

Op het moment dat het tijd werd om terug te gaan naar de uitgang, omdat onze taxichauffeur ons weer kwam halen, dacht mijn camera...het is genoeg geweest...en stopte ermee, mijn camera deed helemaal niks meer. Ik heb hem maar snel in de tas gestopt, want anders was hij zeker onder een waterval doorgegaan en niet per ongeluk, want wat een moment om ermee te stoppen. We zouden de volgende dag nog naar de Braziliaanse kant gaan, dan had ik toch zeker ook mijn camera nodig. Maar goed, verstandig als ik ben ;) heb ik hem snel in onze tas gestopt. Uit het zicht uit het hoofd (of zoiets).

Onze taxichauffeur kwam een uur te laat, dus hoe goed we het ook dachten te hebben afgesproken met de Braziliaanse en Argentijnse tijd ergens is er iets mis gegaan. :)

Terug in Foç do Iguazu wilden we ’s avonds gaan eten in het uitgaanscentrum van Foç. Helaas kon niemand ons vertellen waar het centrum was. Het was zaterdagavond en de straten waren uitgestorven, dus zijn we maar weer terug gegaan naar het restaurant waar we de vorige avond waren geweest en hebben daar weer pizza en Braziliaanse spiesvlees gegeten, dat wil zeggen dat je een bedrag betaald en dat de obers dan de hele tijd langskomen met allerlei spiesen met verschillende soorten vlees.

Tijd om weer naar bed te gaan, omdat we de volgende dag naar de Braziliaanse kant van de watervallen gaan!

Tot morgen!! Te vejo amanhã!! Hasta mañana!!