Iguazu watervallen in Brazilië

Buenas tardes!

Zondag 15 januari, onze laatste dag in Iguazu. Vandaag gaan we naar de Braziliaanse kant van de Iguazu watervallen en daarna rijden we weer terug naar Paraguay. Ik ging ervanuit dat we vandaag alleen onze grote camera mee konden nemen, omadat de mijne gisteren kapot is gegaan. Gelukkig heb ik een handige man en heeft hij mijn camera gemaakt...JIPPIE!!!

Na het ontbijt stappen we in de lokale bus, die ons naar het National Parc Iguazu brengt. Daar moeten we in een hele lange rij wachten totdat we eindelijk de entreekaartjes kunnen kopen. Aan de Braziliaanse kant hebben ze geen treintje, maar bussen. Er zijn er zoveel, dat we meteen in kunnen stappen. Als we bij de waterval route aankomen moeten we eerst een rij trappen op en af en dan .... is er water ! Ondanks dat we gisteren al heel wat gezien hebben zijn we ook vandaag weer onder de indruk van de enorme hoeveelheid water, die naar beneden komt vallen. We hebben echt een heleboel mooie fotos kunnen maken, want ook vandaag schijnt de zon volop en hebben we dus niet zoals voorspeld was een donkere achtergrond.

De route aan de Braziliaanse kant is een stuk korter (er is er ook maar 1) en je ziet het water voornamelijk van de voorkant ipv van de bovenkant. Je kunt dus de 2 kanten niet echt vergelijken, beiden zijn op een andere manier indrukwekkend. Aan de Braziliaanse kant staan we wel dichter op de watervallen, dus we worden lekker natgespetterd. Heerlijk zo’n verkoeling als het ruim 35 graden is :)

Als we alles gezien hebben is het tijd om terug te gaan. Onze bus vanuit Cuidad del Este vertrekt namelijk om 16u en we weten niet hoe lang het bij de grens gaat duren. Terug in Foç hebben we gelukkig nog even tijd om wat te eten en daarna pakken we onze spullen om weer in de taxi te stappen. Het is dezelfde chauffeur als gisteren en hij brengt ons weer naar de grensovergang tussen Brazilië en Paraguay. Dit keer kun je heel goed het verschil zien tussen een ernom arm land en een land wat zich aan het ontwikkelen is. Waar je in Brazilië overeenkomsten kunt zien met Europa , zie je die in Paraguay zo goed als niet.

We komen ruim op tijd aan op het busstation waar we dus nog 2 uur moeten wachten. Als we onze bus zien vrezen we het ergste haha. Het is een enorm oude bus zonder airco. Gelukkig hebben we zitplaatsen voorin de bus. Als we 2,5 uur gereden hebben wil de bus in 1 keer niet meer. De versnellingsbak houd ermee op. In de eerste versnelling hapert de bus heel erg en in de overige versnellingen doet de bus helemaal niks meer. Er wordt ons niks verteld, maar als de chauffeur en zijn collega een tijdje buiten de bus blijven staan, stappen wij ook maar uit en met ons de rest van de bus. Gelukkig staan we stil bij een benzinepomp, dus we kunnen even naar de wc. Ook zijn er wat koude drankjes te koop, die allemaal verkocht worden. Je kunt dan ook meteen weer zien, dat ze in sommige landen totaal geen besef van milieu hebben. Alle lege flesje belanden namelijk niet in de prullenbak, maar gewoon op de grond en niemand die er wat van zegt, want iedereen doet het. In de kortste tijd is het grasvveld waar we op staan omgetoverd tot een vuilnisbelt. Omdat er totaal geen informatie gegeven wordt vraagt Jane aan de chauffeur wat er nu gaat gebeuren en gelukkig komt er een andere bus aan. Volgens de chauffeur is het een lege bus met genoeg zitplaatsen en komt deze bus over een half uurtje. Nou dat valt allemaal reuze mee, toch? Gelukkig komt er 1,5 uur later komt echt een vervangende bus aan, die ipv leeg al over de helft vol zit. Iedereen heeft dus een grote kans om te moeten staan de komende 2 uur naar Villarrica. Omdat we dat niet zien zitten gaan we in de rij voor de deur staan en wring ik me tussen alle lokale mensen. Dit zou ik normaal nooit zo snel doen, maar een zitplaats is toch wel heel erg aantrekkelijk. Het alternatief is namelijk om in het midden van de bus 2 uur lang te gaan staan, terwijl de chauffeur als een gek rijdt en alle lokale mensen tegen je aanhangen in de hitte zonder airco. Met een beetje geduw en getrek weet ik 4 stoelen te bemachtigen, die Hoite en ik goed bewaken tot ook Jane en Clara kunnen gaan zitten. Wat een geluk!!!

Ipv om 20u komen we nu om 22u terug op een verlaten busstation in Villarrica, maar wat is het fijn om uit die bus te kunnen stappen...helemaal heel. Een taxi brengt ons terug naar de Residencia.

Wat hebben we een mooi weekend gehad...we hebben genoten. Helaas is het morgen weer hard aan de studie, dus we gaan meteen naar bed nadat we kennis hebben gemaakt met de directrice van de residencia non Lissy. Zij is afgelopen weekend ook aangekomen. Het huis loopt langzaam vol met andere vrouwen haha.
We zijn inmiddels al over de helft van ons verblijf in Paraguay, de tijd gaat snel.

Tot de volgende keer weer!